Internet Protocol Version 4
Internet Protocol version 4 یا به اختصار IPv4، چهارمین بازبینی پروتکل اینترنت (IP) و اولین نسخه ایست که به گستردگی به کار گرفته شد. IPv4 به همراه IPv6 در هسته روش‌های شبکه بندی بر پایه استانداردها در اینترنت هستند.IPv4 هنوز با تفاوت بسیاری پر استفاده‌ترین پروتکل لایه اینترنت است. از تاریخ ۲۰۱۰، به کار گیری نسخه ششم پروتکل اینترنت (IPv6) در مراحل آغازین است. IPv4 در "RFC 791" از انتشارات گروه ویژه مهندسی اینترنت (IETF) در سپتامبر ۱۹۸۱ - که جایگزین تعریف قدیمی تر آن در سال ۱۹۸۰ در "RFC 760" شد- تشریح شده است. IPv4 پروتکلی بدون اتصال برای استفاده در شبکه‌های راه گزینی بسته لایه پیوند (مانند اترنت) است. این پروتکل بر مبنای مدل بیشترین تلاش برای تحویل کار می‌کند بدین معنی که هیچ تضمینی برای رساندن بسته‌ها به مقصد، پشت سر هم رسیدن و حفظ توالی بسته ها و یا عدم تکراری بودن بسته‌ها ارائه نمی‌دهد. این جنبه‌های مربوط به جامعیت داده‌ها در لایه بالایی یعنی لایه انتقال در نظر گرفته شده‌اند مانند پروتکل کنترل انتقال (TCP)
هر آدرس IPv4 شامل 32 بیت می شودکه از چهار بخش هشت بیتی تشکیل شده است. در نتیجه فضای نشانی را به ۴٬۲۹۴٬۹۶۷٬۲۹۶ نشانی یکتای ممکن محدود می‌سازد. اما قسمتی از این نشانی‌ها برای مقاصد خاصی مانند شبکه‌های خصوصی (تقریباً ۱۸ میلیون نشانی) و چند پخشی (تقریباً ۲۷۰ میلیون نشانی) رزرو شده است و شمار نشانی‌های قابل استفاده برای مسیریابی روی شبکه عمومی اینترنت کمتر می‌شود. همچنان که نشانی‌های بیشتری به کاربران تخصیص می‌یابد به اتمام آدرس‌های IP نزدیک تر می‌شویم، هر چند که طراحی‌های مجدد ساختار نشانی دهی شبکه از راه شبکه‌های با کلاس (Classful network)، مسیریابی میان دامنه بدون کلاس (CIDR) و ترجمه نشانی شبکه (NAT) از عواملی هستند که این امر را به تعویق انداختند. محدودیت IPv4 در شمار نشانی‌ها انگیزه‌ای برای ایجاد IPv6 شد که هنوز در مراحل اولیه به کارگیری قرار دارد و تنها راه حل بلند مدت برای کمبود نشانی‌هاست.
